Του Γιώργου Ζωγράφου
Με το σημερινό – Κυριακή 23 Μαΐου 2021 – σύντομο σημείωμα, λέω να εγκαινιάσουμε και μια σχετικά τακτική, γραπτή επικοινωνία, πέρα από την προφορική των “Πρωινών με τον θείο Γιώργο”.
Ένα θέμα, λοιπόν, που με έχει απασχολήσει πολλές φόρες και στα πλαίσια των εκπομπών είναι η σχέση εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, που πολλές φόρες μετατρέπεται – η εξωτερική πολιτική – σε ευκαιρία για να αποκτήσει κάποιος επαγγελματίας πολιτικός (κατά το “επαγγελματίας ομοφυλόφιλος”) πλεονεκτήματα έναντι των, συνήθως εσωκομματικών του, αντιπάλων.
Οι πιο τολμηροί – η μήπως θρασείς; – μπορεί να κάνουν μεγάλη καριέρα ως αρχηγοί κομμάτων και πρωθυπουργοί. Αντώνη Σαμαρά τον λένε και ακόμα και σήμερα – που τα μειονεκτήματα της πολιτικής του στο Μακεδονικό έχουν γίνει ολοφάνερα σε κάθε καλόπιστο πολίτη της χώρας – απειλεί με αρνητική ψήφο στην διαδικασία έγκρισης των πρωτοκόλλων που συνοδεύουν την συμφωνία των Πρεσπών. Απειλεί μάλιστα να “παρασύρει” κι άλλους βουλευτές της “πατριωτικής δεξιάς” στην ίδια στάση, αναγκάζοντας τον πρωθυπουργό να αναβάλει – άλλα για πόσο άραγε; – την προώθηση στη Βουλή των σχετικών νομοθετικών ρυθμίσεων. Αυτά βέβαια τα παθαίνει κανείς όταν κερδίζει τις εκλογές μαζεύοντας ψηφαλάκια από κάθε σκοτεινή γωνιά της λεγόμενης “γαλάζιας πολυκατοικίας” που διαθέτει και εκτεταμένο υπόγειο δίκτυο καταφυγίων με μόνιμους, και αδρά αμειβόμενους λένε, κατοίκους – “πατριώτες”! Αλήθεια με τα λεγόμενα “μυστικά κονδύλια” του ΥΠ.ΕΞ.τι γίνεται ; θα μάθουμε ποτέ, πόσα, και κυρίως σε ποιους δίνονται;
Άλλη περίπτωση, πιο πρόσφατη, με μικρότερο ρίσκο είναι η αλήθεια, ήταν η περίφημη πλέον συνέντευξη του Έλληνα ΥΠ.ΕΞ. Νίκου Δένδια κατά την επίσκεψη του στην Τουρκία. Εκεί “τα είπε έξω από τα δόντια” στον αιφνιδιασμένο(;) Τσαβούσογλου προκαλώντας ρίγη “πατριωτικής ανάτασης” στο πόπολο, και κυρίως στα ΜΜΕ(ξαπάτησης). Τι τους είπε όμως , τι τους έτριψε στη μούρη των τουρκαλάδων – και μάλιστα στην έδρα του – ο γενναίος υπ.εξ. Νίκος Δένδιας; Τίποτα το ιδιαίτερο φίλτατοι, απλά τους διάβασε τον δεδομένο πλέον κατάλογο των ελληνικών θέσεων, ο Τσαβούσογλου μας είπε τον δικό του κατάλογο και όλοι γυρίσαμε πλευρό και κοιμηθήκαμε με ήσυχη την συνείδηση μας. Εξάλλου αυτό κάνουμε – και κάνουν – εδώ και δεκαετίες οι διπλωμάτες των δυο χωρών στις συναντήσεις τους, αφού βέβαια ανταλλάξουν ευχές και συνταγές για τζατζίκι, μπακλαβά και εκμέκ (λέγεται πως προσπάθειες της ελληνικής πλευράς τα τελευταία χρόνια να προστεθεί και το cheese cake στην ατζέντα των συζητήσεων δεν είχαν θετικό αποτέλεσμα).
Άρα; Που είναι το πρόβλημα, τι το διαφορετικό έκανε ο Νίκος Δένδιας; Γιατί να τον προσθέσουμε κι αυτόν στον μακρύ κατάλογο των υπ. εξ. που κάνουν εξωτερική πολιτική με κριτήρια εσωτερικής, αλλά και εσωκομματικής, πολιτικής; Η συνέντευξη με Τσαβούσογλου δεν μας προσφέρει κάποιο συγκεκριμένο στοιχείο. Μια άλλη όμως στο σαουδαραβικό ArabNews λίγες μέρες μετά μας βοηθάει να κατανοήσουμε καλύτερα τις βλέψεις\στοχεύσεις του Έλληνα υπ.εξ.«Έτσι, οικονομικά δεν ΟΡΑΜΑΤΙΖΟΜΑΙ την Ελλάδα να γίνει χώρα παραγωγής πετρελαίου». Μια λέξη, ένα ρήμα που μας αιφνιδιάζει, κι από ότι λέγεται αιφνιδίασε και το Μαξίμου, καθώς δεν είναι σύνηθες οι υπουργοί μιας κυβέρνησης να προβάλουν προσωπικά οράματα. Εκτός αν έχουν ήδη χαράξει πολιτική πορεία που στοχεύει στην αρχηγία της ΝΔ και – γιατί όχι – στην πρωθυπουργία.
